Hij hing op mij te wachten totdat ik hem kocht. In een winkeltje op een markt in Tunesië. Dat kan goed 20 jaar geleden zijn geweest. Deze had echt alles wat ik zocht. Niet te groot, met twee hele handige zijvakjes en een klein vakje aan de voorkant, een prachtige kleur en een fijn hengsel ook. Mijn fototoestel paste er precies in, naast mijn portemonnee en dan kon er ook nog een zonnebril bij en een pakje zakdoekjes. Kortom: ik was helemaal gelukkig met mijn tas.
Maar na verloop van tijd ging de rits een keer stuk, een haakje van het hengsel ging los, er zat ineens een gat aan de binnenkant van een zijvakje, het leer begon te slijten en er ontstond een blijvende deuk aan de bovenkant. En iedere keer ging ik weer naar de schoenmaker (zo’n echte ouderwetse die zijn vak verstaat) en kreeg ik hem weer opgelapt terug. O wat was ik die man steeds dankbaar.Uiteindelijk was hij echt op en kon geen lieve schoenmaker er meer iets aan doen. En daar stond hij dan op het kastje in de gang. Ik kon hem niet weg doen. Hij heeft er twee jaar gestaan. De laatste tas die ik kocht heeft niet zoveel zijvakjes, maar dat hoeft ook niet meer. Een fototoestel is uit de tijd en een mobieltje neemt veel minder ruimte in. Dus ja, ik ga nu voor deze. Veel handiger.
Zo gaat het in het leven. We hechten ons behalve aan mensen waar je van houd, ook aan materiële zaken en aan andere dingen om je heen. Dingen worden gewoon voor je. Je merkt het vaak pas als ze er niet meer zijn. Die winkel waar je graag kwam die dicht is gegaan. Het weiland waar je op uit keek, waar nu allemaal huizen op staan. De baan die je hebt; ook gewoon.
Ja, die baan. Je hebt misschien een baan waar je, toen je er aan begon, helemaal voor ging. Interessante functie met doorgroeimogelijkheden, zeker in salaris. Passend bij je opleiding en je talenten, tenminste voorlopig wel. Goed te bereizen. Leuke collega’s van dezelfde leeftijd. Fijne arbeidsvoorwaarden enzovoorts.
Maar na een aantal jaren verandert je functie of die leuke collega gaat weg, er komt een nieuwe leidinggevende of het bedrijf verhuist, je kunt toch niet die kant op die je voor ogen had en wat nog meer? Intussen heeft jouw leven ook niet stil gestaan. Je bent zelf ook veranderd, je situatie is veranderd, je hebt misschien een partner, huis met hypotheek, misschien kinderen… Maar gelukkig nog wel steeds die fijne arbeidsvoorwaarden. En alles kost geld, dus je bent misschien blij dat je een vaste baan hebt of in ieder geval een behoorlijk salaris, zodat je niets te kort komt. Of wel??
Begint je baan te lijken op mijn lievelingstas? Beetje slijtage (uitdaging is weg) hier en daar iets wat eigenlijk gerepareerd moet worden (salaris blijft achter, doorgroeien zit er niet in, communicatie met sommige collega’s laat te wensen over), je hebt een deuk opgelopen (andere functie ging aan je neus voorbij) enzovoorts. En wat als de schoenmaker hem niet meer kan repareren. Lees: deze baan/functie is het echt niet meer voor jou. Wat doe jij dan? Wat zijn jouw mogelijkheden? Heb je al eens rond gekeken?
Hoe ga jij om met afscheid nemen van iets waar je je aan hebt gehecht, maar wat je echt niet meer vast kunt blijven houden? Wat doe jij dan? Lastig? Kan ik je helpen?https://uwlevensloopcoach.nl/index.php/coaching
